اشعار

آمدم اینجا دوباره..لشگرت یادش بخیر           قاسم وعون وزهیروجعفرت یادش بخیر

اولین باری که اینجا آمدم یادت که هست؟           شد رکابم ســاقی آب آورت یادش بخیر

اولین باری که اینجا پهن شد سجاده ام           بــا اذان دلــربای اکــبرت یــادش بخیر

حال، من برگشته ام اما نه مثل بار قبل           قامت مانند سرو خواهرت یــادش بخیر

از امانتداری ام دارم خجالت مـی کشم           بچه های من فدای دخترت یـادش بخیر

روضۀ دیروزمان این بود با بی بی رباب           ای عروس مادرمن اصغرت یادش بخیر

من خودم اینجابه جسمت پیرهن پوشانده ام           دســتباف یــادگــار مـادرت یادش بخیر

رفتی وباا شک هایم بدرقه کردم تو را           ای برادر آن وداع آخــرت یــادش بخیر

مثل جدم میشدی در پیش چشمان همه           وای من عـمـامه ی پیغمبرت یادش بخیر

گرچه پایین ترازاین مرتبه ها جای من است           این که این گونه ام از برکت آقای من است

عـده ای در پـی اعـجاز مـسیـحا هـستند           عـلیِ اکـبر اربـاب، مسیـحای من است

نهضتش مکـتـبم  و روضۀ او مـدرسه ام           «یاحسین بن علی»کل الفبای من است

هـر کـجا روضـه گرفـتـند برایش رفـتم           درعوض مادراو شافع فردای من است

از همان روزکه از مادرخود زاده شدم           روضه های پسر فاطمه مبنای من است

شب جمعه حرم وسینه زنی دور ضریح           به خداوند که هر ثانیه رویای من است

سالی یک بارنه، ده بار نه،صد بارم نه           هرشب روضۀ آقا شب یلدای من است

اربـعـین آمـد و مـن باز نرفـتم به حـرم           بازهم چشم ترم درپی ویزای من است

یا اخا دستی برون از خاک کن             اشک چشــم زینبت را پاک کن

ای به زینب دریم خون همسخن             از گلوی چـــاک چاک خویشتن

ای تــکلّم کــرده پــنهانی سرت             زیر چوب خیزران با خواهرت

این تـو و این دیـدۀ دریــائی ام             بر مــزار تشنــگان ســـقائـی ام

گــر چــه دیــدم مــحنت ایام را             فــتح کــردم کـوفه را و شام را

خصــم، پای گریۀ ما خنده کرد             صوت قرآن تو ما را زنده کرد

خطبۀ من کار صد شمشیر کرد             سورۀ کــهف تـو را تفسیر کرد

آنچه گفتی زینبت باخون نوشت             بر همه آزادگـان قانــون نوشت

من نوشتم این شعارخون ماست             رخ به خون آراستن،قانون ماست

من نوشتم، عشق یعـنی سوختن             مثل آتــش بی صــدا افــروختن

آن قــدر دور تو گشتم یا حسین             تا به خون خودنوشتم، یا حسین

قامت خـم، شــرح ماتـم نامه ام             پیــکر مــجروح مـن غمنامه ام

هیچ دانی داغ تو با من چه کرد             هیچ پرسی بادلم دشمن چه کرد

آن قـدر دشمـن به ما دشنام داد             سِیرمان در کوچه های شام داد

آن به فرقت بر سرنی سنگ زد             دیــگری پـیش ربابت چنگ زد

جای گل می ریخت درآن سرزمین             سنگ بر ما از یسـار واز یمین

آن که جسمت رابه خون آغشته بود             کاش اول زینــبت را کشته بود

کاش تیری کزکمان خصم جست             جای توبرقلب زینب می نشست

کاش آن کوچوب می زد برلبت             شرم مــی کرد از نگاه زینــبت

کاش مـی مردم نمی رفتم وطن             تا که از یـوسف برم یک پیرهن

کاش می شد بوسه ای ازقعرخاک             می زدم برآن گلوی چاک چاک

کاش این جا چــشم نامحرم نبود             می گشودم بر تـو رخسار کبود

آن کــه داغت می کنـد آبش منم             شــاهــدم این اشـک دامن دامنم

گرچه ازمن دورآنی،غم نگشت             قامتم خم گشت پایم، خم نگشت

من کــه برگــرد امامــم سوختم             پشــت در از مــادرم آمــوخــتم

ما دو همرزمیم و دوهمسنگریم            هم توهم من هردوازیک مادریم

شد مــشخص تا قــیامـت راه ما             دامـن زهــراســت دانــشگاه ما 

مرگ من بود دمی کزتوجدایم کردند             در همان گوشــۀ گودال فـدایم کردند

دوستــانم کــه نبــودند بگریند به من             دشمــنانم هــمگی گــریه برایم کردند

من که خود راهنمای همه عالم بودم             سـر خونــین تـو را راهنــمایم کـردند

هر کجا خـواستم از پای درافتم دیدم             کودکان دست گشودند و دعایم کردند

گریه هاداشتم ازدوری روی تو ولی             خنده هابود که بر اشک عزایم کردند

هــمرهانـم که گرفتند غبار از محمل             همه در خــاک فـتادند و رهایم کردند

تادم مرگ طرفدارتوبودم ای دوست             دشمنان یکسره تحسین به وفایم کردند

این اسارت همه جاعزّت من بودحسین             کــه پــیام آور خــون شــهدایـم کردند

(میثمم)کوس شهی برهمه عالم زده ام             سرفرازم که دراین کوی گدایم کردند

کاروان آمده و بـرگ خزان می ریزد             باز از چشم حرم دُرِّ گران  می ریزد

هرکه دنبال گــل گمشده ای می گردد             درد از عاطـفه های نگـران می ریزد

راه بگــشای کــه بــانوی حرم می آید             سوزهجراست که از قدکمان می ریزد

دست ها باز شده تا که به سرها بزنند             خاک غم روی سرسینه زنان می ریزد

صــاحب پــیرهــن کهــنه کــجا افتاده            بوسه هایی است که برجای سنان می ریزد

هر یتیمی به شهیدی گلـه ای می گوید             خون دلهاست که از داغ جوان می ریزد

مادری در پی گهواره شش ماهۀ خود             تَه گودال به سرخاک، نهان می ریزد

مَشکی ازآب به دستان سکینه است چوطفل             به روی قبر عمو آب روان می ریزد

گوئــیا وقـت نماز است که با یاد علی             از لــب سیــد ســجــاد اذان می ریـزد

همه هستنـد ولی دختر دُردانه کجاست             گوئیــا گــوشۀ ویرانه زبـان می ریزد

نه بجامانده خیامی، نه امامی، نـه دلی             خواهری مانده که هرزمزمه جان می ریزد

آری یــک قـافلۀ فاتح و پیروز رســید             اشک شوق است که با آه وفغان می ریزد

خون دل، اشــک دیـده آوردم             جــان بـر لب رســیـده آوردم

این گلابی که ریزد از چشمم             بهــر گل هــای چــیـده آوردم

بـربدن های چاک چاک، خبر             از ســــران بــریــــده  آوردم

خــیـز ای بــاغبان بـه استقبال             لــــالــۀ  داغـــدیـــــده  آوردم

دســتــه گل هـای گلستانت را             جــامه بــر تــن دریـده آوردم

نــازنــین نــازدانـــه‌هـایت را             رنــگ از رخ پــریــده آوردم

بار هجرت بدوش خـود بردم             ســـرو قــــدّ خــمــیــده آوردم

دســت خــالــی نـیامدم ز سفر             داغ طــفــل شــهـیــــده آوردم

این سیـه جامه را که می‌بینی             ز آن بـــه خاک آرمیده آوردم

"میــثــم" رو سیــاه را بـدَرَت             اشــک بــر رخ چکیده آوردم

ای مــزارت کعبۀ جان یا حبیبی یاحسین             ای حریمت رشک رضوان یاحبیبی یاحسین

ای سرت برنیزه قاری ای رخت آیات نور             ای تنت اوراق قرآن یا حبیبی یا حـسین

جابـرم بر تربتت عرض سلام آورده ام             آمــدم با چـشم گریان یا حبیبی یا حسین

گرچـه چشم سرندارم دیدمت باچـشم دل             سربه نی،تن دربیابان یا حبیبی یـاحسین

پاسخم ده گرچه می دانم تنت درکربلاست             سر بود در شام ویران یاحـبیبی یاحسین

تـا قیامت داغ لب هایت بود بر قلب من             ای به کامت آب،عطشان یاحبیبی یاحسین

نحرمهمان را که دیده  تشنه لب بین دو نهر             ای به خون غلطیده مهمان یاحبیبی یاحسین

د رفرات ومقـتل و در صحنۀ جنگ ونماز             پیکرت شد تیر باران یا حبیبی یاحسین

زخم روی زخم روی زخم روی زخـم بود             مرهــم زخــم فراوان یا حبیبی یاحـسین

داغ روی داغ روی داغ روی داغ بــود             بر روی داغ جوانان یا حبیبی یـاحسیـن

سنگ بود و صورت و تیر جفاو قلب تو            خاک بودوجسم عریان یاحبیبی یاحـسین

شعله بود ویاس بود وسیلی و رخسارگل             خار بود وبرگ ریحان یاحبیبی یاحسین

کعب نی بودو تن اطفال و پای زخم دار             بر سر خار مغـیلان یـا حبیبی یا حسین

در محرّم روز عاشورا بریدند از تو سر             مثل ذبـح عید قـربان یا حبیبی یا حسین

از مدیــنه گریــه کردم تــا زمـین کـربلا             بر توچون ابر بهاران یاحـبیبی یاحسین

غسل کردم جامه ی احرام پوشیدم به تن             درطواف کعبه ی جان یاحبیبی یـاحسین

دردمندی همچو میثم ازتو میخواهـد دوا             ای به درد خلق درمان یاحبیبی یاحسین

ای آشـنای زیــنب ای مقتدای زینب             بـشنو نوای زینــب هــیهات مناالذله

بازآمدازاسارت زینب حدیث غربت             امــا نه بــا حــقارت هیهات مناالذله

آرامــش و وقــارم گــردیـد افتخارم             ایــن ذکر شد شعارم هیهات مناالذله

گرچه زغم خمیدم هرمـنزلی رسیدم             فــریاد می کشــیدم  هـیهات مناالذله

عشق توسرنوشتم در کوفه ای بهشتم             بــا خـون سر نوشتم هیهات مناالذله

دربندکوفی دون گفتم به قلب پرخون             ابــن زیــاد مــلعون هیـهات مناالذله

گل بود و دست گلچین گفتم به فرقۀ کین             ای ابن سعد بی دین هیهات مناالذلـه

گفتم به جسم نیلی باروی خورده سیلی             ای خصم حـق ذلیلی هیهات مناالذله

این قوم نامسلمان گردسرتو رقصان             گفتم به قلب سوزان هیهـات مناالذله

اشک رباب وزینب قلب کباب وزینب             بزم شراب و زینـب هیهات مناالذله

هرچندمن اسیرم این داغ کرده پیرم             اما مبیــن حقــیرم هــیهات مــناالذله

ایــوب کـــربلایم دلــخسته از جفایم             من دخت مرتضایم هــیهات مناالذله

گردست بسته بودم محزون وخسته بودم             از پا نــشسته بــودم هیـهات مناالذله

بس خصم چنگمان زدازخون که رنگمان زد             از بام سنـگمان زد هـیهات مناالذله

بین چهره ها تکیده رخسارها دریده             گوید سرشک دیده  هیــهات مناالذله

گل هـای اغوانی طـفلان استخوانی             کردند جانفـشانی هیـــهات منــاالذله

کینه برون زحد شددرشام بی عدد شد             گل هــای تو لگد شد هیهات مناالذله

ایـن دخـتران عشقند نیلوفران عشقند             پیغمبران عشقــنـد هیهــات منــاالذله

ای وای ازحرامی ازظلم وبدمرامی             از ناســزای شــامـی هیهات مناالذله

ای که تــویی حبیــبم آوارۀ غـریـبـم             داغ تـــو شد نصیبم  هیهات مناالذله

پریده ام به هوایت پریدنی کـه مپرس             رسیده ام سرخاکت رسـیدنی که مپرس

اگــرچه خــم شدم امــا کشید شانه من             به دوش بارغمت راکشیدنی که مپرس

نفـس بریــده؛ بــریدم امــان دشـمن را             به ذوالفقار حجابم، بریدنی که مـپرس

به طعم کعب نی وسنگ وتازیانه شان             چشیده ام غم غربت چشیدنی که مپرس

غــروب بــود و رمــیدنــد بچه آهوها             زچنگ گله گرگان،رمیـدنی که مپرس

مــپرس از چه نماز نشسته می خوانم             شکسته خسته دویدم دویدنی که مپرس

نه اینکه دیده فقط دید،آنچه کـس نشنید             شنیدم آنچه نباید، شنـیدنــی که مپرس

به دلـــم داغ حـرم را مگــذارید فقط             بــه هـمین حال مرا وا مگذارید فقط

ببریــدم ببــریدم شده حتی در خواب             بیـن ایــن شهر مرا جا مگذارید فقط

همه رفتند وشده قبرمن این شهرمرا             در مــزارم تک و تنها مگذارید فقط

میــزنیدم بــزنیــد این همه تنبیه ولی             به دلــم داغ حــرم را مــگذارید فقط

حرم امروز دهیدم به خدا خسته شدم             با دلــم وعــده فــردا مــگذاریـد فقط

بــگذارید کــه سر بر قدمش بگذاریم             روی این خواهش ما پا مگذارید فقط

اربعــین  پــای پیــاده نـجف وکرببلا             حســرتش را به دل ما مگذارید فقط

تشنه روضه ام و آه فـرات است بلند             آب را تــشنه دریـــا مـــگذاریـد فقط

لای هربرگه قرآن چقدربرگ گل است             پا براین مـصحف زیبا مگذارید فقط

دادزداین سرواین حلق من وسینه من             چیزی از پیکر من جا مگذارید فقط

مــرد باشـید ولی، تـا که نکـشتید مرا             پـا ســوی خــیمه زنها مگذارید فقط

شـمـیـم جـان فـزای کـوی بابم             مـرا انــدر مـشـام جـان بـرآیـد

گمانـم کربلا شد عـمه نزدیک             که بوی مشک وناب وعنبرآید

بگـوشم عـمه از گـهـواره گور             دراین صحراصدای اصغرآید

حسین را ای صبابرگوکه ازشام             بـکـویت زیـنب غــم پـرور آید

ولـی ای عـمـه دارم الـتمـاسی             قـبـول خــاطــر زارت گـر آیـد

که چون اندر سر قبر شـهیدان             تـو را از گـریه کـام دل بـرآید

دراین صحرامکن منزل که ترسم             دوباره شمـر دون با خنجـر آید

کند جودی به محشرمحشرازنو             اگـر در حـشر ما این دفتر آید

بــابــا سـلام بـر بــدن بی سـرت كنم؟             یا آن كه گریه بر سر بی پیكرت كنم؟

بگــذار تا كه چهـره گذارم به خاك تو             آنگه ســلام بــر بــدن بی سـرت كنم

وقتی نـظـر به شعله خـورشید می كنم             یاد از شرار جان و دل و حنجرت كنم

خــون می شود دلم ز تن پاره پاره اش             هر گه نظــر به قبر علی اكبرت كنم

همرنگ خــون دستِ ز پیكر فتاده اش             اشــكی نـــثـار تــربت آب آورت كنم

چشمم فتاده است به شط فــرات و بـاز             گـریه به یـاد لعـل لب اصغــرت كنم

از آن شبی كه خواهر من از نفس فتاد             هر شب فغان ز هجر رخ دخترت كنم

باباچه گویمت چه كشیده است عمه ام             بگذار نـاله ها بــه دل خــواهرت كنم

بــابا سـرم، تـنــم، جگـرم درد می كند            گر خون دل روانه به خاك تـرت كنم

پیدا كـند مقــام «وفائی» به روز حشر            وقتی كه التـفات به نـوحه گــرت كنم

سحـر چـون پیک غـم از در درآید            شــرار از سـیـنـه، آه از دل بـرآیـد

نـــــدای کـاروانـــی از وطــن دور            بـه گـوش جـان ز دیـوار و در آیـد

گــمــانم کــاروان اهـل‌ بــیت اسـت            کـه ســوی کـعــبـۀ دل بـا ســر آیـد

گلاب ازچشم هر آلاله، جاری است            کـه عــطر عــتـرت پـیـغـمـبـر آیـد

همان خواهرکه غوغا کرده درشام            هــمــان ریــحــانـۀ پــیـغـمــبـر آیـد

همـان خـواهر که با سِـحر بـیانـش            بـه هــر جـا آفــریــده مــحـشـر آیـد

همان خواهر که کس نشناسد او را            بــه بــاغ لالــه‌هــای پـــرپـــر آیــد

همــان خـواهر ولی خاطر پریشان            سـیـه‌ پـوش و بـنـفــشـه‌ پـیـکـر آیـد

اگر از کـربلا، غـمگین سفـر کـرد            کنـون از گَـرد ره، غـمگـین‌تـر آید

نـوای «وای وای» از جـان زهـرا            صــدای «هــای هـای» حـیـدر آید

از ایـن دیـدار طـاقـت‌ سـوز مـا را            هـمــه خــون دل از چــشم تـر آیـد

غـم‌ آهــنگی به استـقـبال یـک فوج            کـبــوتـرهــای بــی‌بــال و پـر آیــد

بـیـا بـا ایـن کـبـوتـرهـا بــخـوانـیـم             سـرودی را کـه شـام غــم سـرآیـد:

« شـمـیـم جـان‌ فــزای کـوی بــابـم            مــرا انـدر مـــشــام جــان بــرآید»

«گـمـانم کـربلا شد، عمّه! نـزدیک             که بـوی مُشـک ناب و عنـبر آید»

«به گوشم، عـمّـه! از گـهوارۀ گور            در این صحرا، صدای اصغر آید»

«مـهـار نــاقــه را یـک دم نـگه‌دار            کـه اســتـقــبال لــیـلا، اکــبـر آیـد»

«ولـی ای عـــمّه! دارم الــتـمـاسی             قــبـول خـــاطـر زارت گــر آیــد»

«دراین صحرامکن منزل که ترسم            دوبـاره شـمر دون با خـنجـر آیـد»

آن چه از من خواستی با کاروان آورده ام           یک گلستان گل، به رسم ارمغان آورده ام

از در و دیوار عالم، فتنه می بارید و من           بی پنـاهـان را، بـدیـن دارالامـان آورده ام

اندراین ره از جرس هم، بانگ یاری برنخاست           کـاروان را تا بدیـن جا، با فغـان آورده ام

بس که من منزل به منزل، درغمت نالیده ام           همرهان خویش را، چون خود، به جان آورده ام

تا نگویی زین سفـر با دسـت خالـی آمدم           یک جهان، درد وغم و سوز نهان آورده ام

قصۀ ویرانۀ شام گر نپـرسی، بهتر است           چون از آن گلـزار، پیـغام خزان آورده ام

خرمنی موی سپید و دامنی، خـون جگر           پیکـری بی جان و جسمی ناتوان آورده ام

دیده بودم با یتـیـمـان، مهـربـانی می کنی           این یتـیـمـان را بـه سوی آسـتان آورده ام

دیده بودم، تشنگی از دل قرارت، برده بود           از بـرایـت دامـنـی، اشـک روان آورده ام

تا به دشـت نیـنوا، بهـرت عـزاداری کنم           یک نیـستـان نـالـه و آه و فـغـان آورده ام

تا نـثـارت سـازم و گردم بلا گـردان تـو           در کف خود، از برایت نقد جان آورده ام

نقد جان را ارزشی نبود، ولی شادم،چو مور           هـدیـه ای، سوی سلـیـمـان زمـان آورده ام

تـا دل مهر آفـرینت را نرنـجانـم، ز درد           گوشه ای ازدرد دل را، بر زبان آورده ام

هاتفی پروانه را می گفت کز این مرثیت           در فغـان، اهـل زمیـن و آسـمان آورده ام

ای کـربـلا ای کعـبه عـشق و امـیدم           بعـد از جدایی ها به دیـدارت رسیدم
ای کـربـلا آغـوش بگـشا زینب آمـد           من زینـبم کز رنج دوری ها خـمـیدم

هـر روز دیـدم کـربـلای تـازه ای را           ای کـربـلا تا بر سـر کـویت رسیدم

منزل به منزل داغ بر داغم فزون شد           جان کنده ام تا رخت در اینجا کشیدم
از بهـر انـجـام رسالـت زنـده مانـدم           گـر زنـده ام من زنـدۀ هر دم شهـیدم
ای کـاروان سـالار زینب دیده بگشا           تا گـویـمت با دیـدۀ گـریان چه دیـدم
با آنکه با دستت به قـلبم صبر دادی           چنـدان که درهر جا شهـامت آفریدم
اما دو جا دست غـمم از پا در آورد           بیخود زخود گشتم گریبان بر دریدم
یک جا که دشمن برلبانت چوب میزد           یک جا سرت چون بر فراز نیزه دیدم
بشنیده بودم صوت قرآنت بسی لیک           نشنـیده بودم من ز نی آن هـم شنیدم
داغ دل من کمتر از زخم تنت نیست           این را گواهی می دهد مــوی سپیدم

به کربلای تو، یک کاروان دل آوردم           امـانـتی که تو دادی، به منـزل آوردم

کبـوتـران حــرم را ز چنگ صیــادان           نجات داده و چون مـرغ بسمل آوردم

بجـز رقـیـه که از پا فـتاد پیـش سـرت           تـمـام اهـل حــرم را به مـنـزل آوردم

شبی به محفل ویران ما سرت شد شمع           حدیث ها من از آن شمع و محفل آوردم

به جرم اینکه سرت را به نیزه ها کردند           ببین چه بـر ســر حکـام باطـل آوردم

حکـایت سفـرم از دل شکـسـته بپـرس           کـزین سـفـر خـبـر فـتـح کـامل آوردم

اگـر به سلـسلـه بـستـنـد بـازوی مـا را           حیات خصم تو را در سـلاسل آوردم

نظر به جـسـم کـبودم بکـن که دریابی           تـنی رهـا شده از چـنگ قـاتـل آوردم

بـرگـشـتـم از رســالـت انــجــام داده ام            زخـمی تـرين پيـمبـر غمگيـن جـاده ام

نا بـاورانـه از ســفـرم، خـيـل خـارهـا            تـبــريـك گـفـتـه انـد به پـای پــيــاده ام

يا نيست باورم كه در اين خاك خفته ای            يـا بـر مـزار بـاور خود ايــسـتـاده ام

بــارانـم و ز بـام خــرابــه چــكــيــده ام            شـرمـنـده ســه سـالـه از دست داده ام

زير چـراغ مـاه سرت خـواب رفــته ام            بـر شـانـه كـجـاوه تـو ســر نهــاده ام

دل می زدم به آب بـر آتــش بـرای تـو            از خـيمه ها بپـرس كه پـروانه زاده ام

چون ابـر آب می شـدم از آفـتـاب شـام            تـا ذره ای خــلـل نــرســد بـر اراده ام

اگـر چه پـای فـراق تو پـیـرتـر گـشـتم            را بـبخـش عـزیـزم که زنـده برگـشـتم

شبـیـه شعـلـه شـمعـی اسـیـر سوسـویم            رسـیـده ام سـر خـاکت ولـی به زانـویـم

بیا که هر دو بگـریـیم جـای یکـدیگـر            برای روضه مـان در عـزای یکـدیگر

من از گلوی تو نالم؛ تو هم ز چشم ترم            من ازجبین تو گریم؛ تو هم به زخم سرم

من از اصابت آن سنگهای بی احساس            و از نگــاه یـتــیـمـت به نـیـزه عـبـاس

من از شکـستـن آن ابروی جـدا از هم            تو از جسارت آن دست های نامحــرم

همین بس است بگویم که زخم تسکین است            وگوشهای من از ضرب دست سنگین است

هـنـوز گــرد تـنـت ازدحـام مـی بـیـنـم            به سمت خـیـمه نگــاه حــرام می بـیـنـم

هر آنچه بود کـشیـده ز پیکـرت بُـردند            مرا ببخـش که دیـر آمدم سـرت بُـردند

مرا بـبخـش نبـودم سـر تو غـارت شد            کـنار مــادرم انـگـشتـر تـو غـارت شد

بالـم شـكـسـته، از پـرم چـيزی نگـويم            از كـوچ پُـر دردسـرم چـيـزی نگـويم

طوفان سختی باغ مان را زيرورو كرد            از لالـه هـای پـرپـرم چـيـزی نـگـويـم

حـق می دهـم نـشـنـاسی ام؛ امـا بـرادر             از آنچـه آمد بر سـرم، چـيزی نگـويم

وقت وداعِ آخرت، عـالم به هم ريخت             از شـيـون اهـل حـرم چـيـزی نگــويم

آتش گرفتن گرچه رسم وسنت ماست             از دامـن شـعـلـه ورم چـيـزی نگـويـم

بگـذار سـر بـستـه بمـاند روضه هـايم            از ماجـرای مـعـجـرم چـيـزی نـگـويم

كم سو تراز چشمان من،چشمان زهراست            از گـريـه هـای مـادرم چـيـزی نگـويم

آن صحنه های سهمگــين يادم نرفـتـه

افـتـادنـت از روی زين يــادم نــرفـته

از نعـل اسب و بوريـا چـيزی نگـويم            از آن غـروب پُـر بـلا چيــزی نگويم

در عصر عاشـورا الـنگــوهام گـم شد            از غــارت خـلـخـالـها چـيـزی نگـويم

گفتم به تو انگـشـتـرت را در بـيـاور!            از ســاربــان بـی حيــاء چيزی نگويم

شهر عـلی نشناخت بانوی خـودش را            از جـامـه هـای نـخ نـمـا چيزی نگويم

اي خيزران خورده، لبم بي حس تر از توست

از خاك برخيز و بگو كه اين سر از توست؟

از خـاطراتـم هـمـسـفـر چـيزی نگويم            حتی به شکـل مخـتصر چيزی نگويم

منزل به منزل، محملم در تيررس بود            از سنگـهـای خـيـره سر چيزی نگويم

حـتـماً خـبـر داری مـرا بـازار بـردند            آن هم مني كه…!؟بيشتر چيزی نگويم

از درد پهـلو لحـظه ای خوابم نمی برد            از گـريه هـايـم تا سحـر چيـزی نگويم

من در مديـنه طشت ديـدم، سر نديدم!            از كاخ شام وطشت زر چيزی نگويم

طفلي سكينه داشت جان ميداد ازترس            دق می كـنم اين بار اگر چيزی نگويم

ديدم كه ملعون تر از آن شامی، يزيد است            از جـمـلـۀ - باشد بـبر- چيزی نگـويم

شـرمـنده ام كه درد و دل كردم بـرادر

بی تـو چـگـونه خـانه بـرگـردم بـرادر

هرچه زدنـد شوکـتِ من کـم نشد حسین          در مجـلس یـزید، سـرم خـم نـشد حسین

با خطبه ای که من سرِ بـازار خـوانده ام          آن نقشه ای که داشت، فـراهم نشد حسین

آنجـا چـنان شـبـیـه پـدر حـرف می زدم          یک مرد از آن قـبـیله حریفم نشد حسین

اصلا محـرّمت که جهـان را به هم زده          بی خطـبه های من که محـرّم نشد حسین!

آتش گرفت معجر من سوخت موی من          اما حـجـاب از سـر مـن کـم نـشد حسین

هرچـنـد قـد و قـامت من خـم شـده ولی          "در مجلس یـزیـد سرم خـم نـشد حسین"